Op de facebook groep van Vaccinvrij geplaatst op 27 mei 2018.

Kinderen willen alles weten en - nog liever - kunnen. Ik heb mijn kinderen het gelukkigst gezien op de momenten dat er iets nieuws lukte: van je rug op je buik rollen, praten, staan, lopen, blokken stapelen en ga zo maar door. De vreugde om het weten en kunnen gaat ongemerkt over in vertrouwdheid met de omgeving en nog later in het vertrouwen dat je je omgeving kunt beïnvloeden. Daarmee kun je je staande houden. Kinderen hebben gemiddeld een intelligentiequotiënt dat ver boven het gemiddelde van volwassenen ligt, door hun hang naar proberen en hun leren van fouten.

Op de lagere school ging bij mij, net als bij de meeste kinderen, de dorst naar kennis en het leren van fouten allengs verloren. De meeste kennis die je kreeg was juist volgens de leerkracht. Bij deprimerende kennis - Nederland had terechte oorlogen gevochten en gewonnen en mechanisering van de landbouw was een zegen - kreeg je meestal geen andere gezichtspunten die je tot vragen stellen aanzetten. En een fout was slecht en wilde je vermijden.

In de 2e klas van de middelbare school kreeg ik de basiskennis over vaccinatie te horen: als ons immuunsysteem te traag reageert om ziekten met mogelijke dodelijke afloop te voorkomen kunnen we de ziektekiemen in verzwakte vorm inspuiten; dan maakt ons immuunsysteem alvast de antistoffen aan en hebben we een voorsprong als de ziekte bij ons aanklopt. De leraar zal vast wel verteld hebben over Pasteur's ontdekkingen. Andere gezichtspunten? Wie in mijn omgeving zou me die hebben kunnen vertellen?

Ik was niet onwetend over vaccinatie. Integendeel: ik had de kennis waarmee je de volle punten binnenhaalde op een proefwerk. Er was maar één gezichtspunt en dat kende ik. Door deze illusie van kennis werd ik afgehouden van vragen stellen en zoeken, ook toen mijn eigen kinderen hun prikjes kregen.

Mijn illusie van kennis zegt weinig over mijn intelligentie. Wel hielp mijn intelligentie me om me snel te bevrijden van de illusie toen ik eenmaal in de gaten had dat het een illusie was. Ervaring uit de eerste hand - vaccinatieschade van je eigen kind of kinderen van dierbaren - is een nog sneller werkend hulpmiddel.

Hoe staat het met de kennis omtrent vaccinatie bij onze regering, onze overheid en de mensen die hen adviseren? Onwetend zullen ze niet zijn. Nagenoeg iedereen heeft dezelfde basiskennis. Leven ze in de illusie van kennis? Als ze menen dat de kennis die ze hebben de enige en juiste kennis is, dan is de verleiding groot om zich als zeloot te gedragen: ijverig de basiskennis herhalen en weinig geduld hebben met de domkoppen die zelfs die kennis niet snappen.

Ik kom dit gedrag tegen in de volgende regels die ik aantrof in een stukje op het internet:

"Op basis van dit gedoe op Vaccinvrij en de emails die ik sinds zondagavond heb gekregen ben ik geschrokken: het is nog erger gesteld met antivaxx dan ik dacht. De intellectuele bekrompenheid, de vooringenomenheid, het selectief zoeken naar bronnen die hun positie ondersteund en het vermogen om 'elephant in the room' te negeren – dat wil zeggen: de overdaad aan wetenschappelijke literatuur die hun standpunt ondergraaft – het is eigenlijk pathetisch."

Ik neem aan dat met "selectief zoeken naar bronnen die hun positie ondersteunt en het vermogen om 'elephant in the room' te negeren" gedoeld wordt op mijn post "Aan verplichte vaccinatie ontkomen" op de facebook pagina van Vaccinvrij. Deze post is ook te vinden op www.weisenborn-boer.nl/vaccins/Verplichte_vaccinatie.htm .

In deze post noem ik het artikel in de Lancet van september 1968 waarin de ontdekking wordt gemeld dat kinderen die geen antistoffen kunnen aanmaken de mazelen net zo ondergaan, ervan genezen en levenslang immuun zijn als kinderen die dat wel kunnen. Het artikel werd geschreven door niemand minder dan Frank Mcfarlane Burnet, de meest onderscheiden en geëerde geleerde van Australië die in 1960 de - gedeelde - Nobelprijs kreeg voor zijn bijdragen aan de immunologie. Burnet heeft het grootste deel van zijn actieve leven gewijd aan het verbeteren van vaccins. Hoe serieus en intensief zijn onderzoek was blijkt wel uit het feit dat hij zijn medewerkster Dora Lush verloor aan scrubtyfus bij het onderzoek naar een vaccin daartegen. Zij prikte zich per ongeluk met de injectienaald waarmee ze de ziekteverwekker inspoot in muizen en overleed vier weken later aan de ziekte. Voor deze ziekte was toen nog geen afdoende geneeswijze gevonden.

Op mijn post had ik een reactie verwacht in de trant van "ik ben voorstander van vaccinatie tegen mazelen want de tekortkoming die U hebt aangeduid is in het nieuwste vaccin ondervangen: dit vaccin activeert zowel de cellulaire als humorale kant van het immuunsysteem en geeft levenslange immuniteit net als na natuurlijke besmetting". En dat met referenties naar de literatuur. En evenzo wat betreft kinkhoest: "het huidige vaccin tegen kinkhoest is zo ontwikkeld dat het ACT-spel maar één keer werkt, en dit vaccin geeft de langdurige immuniteit die ook na natuurlijke besmetting ontstaat." En opnieuw met referenties gestaafd. In plaats daarvan wordt in het stukje op het internet het werk van een van de meest uitgesproken voorstanders en ontwikkelaars van vaccins afgedaan als "selectief zoeken" en "negeren van de 'elephant in the room'". Ik twijfel nog of deze houding de uiting is van iemand die in de illusie van kennis leeft, of iemand die relevante wetenschappelijke kennis ontkent die niet strookt met een eenmaal ingenomen standpunt.

[Deze tekst mag gedeeld worden
Dr. Toon Weisenborn,
Nordhorn,
Duitsland]